Το καλό καλικαντζαράκι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα καλικαντζαράκι. Ζούσε βαθιά κάτω από την γη μαζί με άλλα πολλά καλικαντζαράκια. Το καλικαντζαράκι της ιστορίας μας ήταν καλό. Καθόλου δεν του άρεσε να ενοχλεί τους ανθρώπους, δεν ήθελε να κάνει ζημιές και να τους χαλάει τη χαρά των γιορτών.
Ήρθε η Παραμονή των Χριστουγέννων και τα καλικαντζαράκια ανέβηκαν στη γη. Το καλό καλικαντζαράκι μαζί με άλλους καλικάντζαρους τρύπωσαν σε ένα σπίτι. Όλα ήταν πολύ όμορφα μέσα στο ζεστό σπίτι. Ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο με πολύχρωμα στολίδια και λαμπάκια, πιατέλες με γλυκά που μοσχομύριζαν όλα τακτοποιημένα και καθαρά.
Οι καλικάντζαροι άρχισαν να κάνουν ζημιές. Κάποιοι πήγαν στην κουζίνα, σκόρπιζαν παντού αλεύρι, ζάχαρη και λάδι. Άλλα καλικαντζαράκια στο σαλόνι χαλούσαν τα στολίδια απ’ το δέντρο, φυσούσαν τη ζάχαρη απ’ τους κουραμπιέδες, ξεδίπλωναν τις δίπλες και έγλειφαν το μέλι απ’ τα μελομακάρονα.
Το καλό καλικαντζαράκι κοίταζε λυπημένο. Τι κρίμα! Ήταν τόσο όμορφο και τακτοποιημένο αυτό το σπίτι. Είχε σκεφτεί από πριν τι έπρεπε να κάνει. Τώρα ήταν η ευκαιρία! Είδε μια μισάνοιχτη πόρτα και τρύπωσε στο δωμάτιο. Δυο κρεβατάκια και δυο παιδάκια κοιμόταν ήσυχα. Το καλικαντζαράκι χώθηκε σε ένα μισάνοιχτο συρτάρι και περίμενε…
Όταν ξημέρωσε οι καλικάντζαροι έφυγαν. Ξύπνησαν οι άνθρωποι και τι να δουν!!! Η μαμά ήταν απελπισμένη και ο μπαμπάς τη βοηθούσε να τακτοποιήσει το σπίτι. Ξύπνησαν και τα παιδιά. Βοηθούσαν κι αυτά κι όταν τελείωσαν με τις δουλειές βοήθησαν την μαμά να ξαναφτιάξει τα φαγητά και τα γλυκά. Κουράστηκαν αλλά το σπίτι ξαναέγινε γιορτινό.
Τα παιδιά ο Χρήστος και η Χρύσα ήταν δίδυμα αδελφάκια. Γύρισαν λοιπόν στο δωμάτιο τους για να ετοιμαστούν. Ήταν Χριστούγεννα και σήμερα γιόρταζαν. Σε λίγο θα ερχόταν οι παππούδες, οι γιαγιάδες, οι θείοι και τα ξαδέλφια τους. Το γιορτινό τραπέζι ήταν ήδη στρωμένο.
Η Χρύσα άνοιξε το συρτάρι να πάρει τα ρούχα της και τι να δει!!! Ένα μικρούτσικο άσχημο και μαλλιαρό ανθρωπάκι!
«Χρήστο κοίτα! Τι είναι αυτό;», είπε τρομαγμένη.
«Μη φοβάστε», είπε το καλικαντζαράκι. Είμαι καλικάντζαρος και σας παρακαλώ πολύ να με βοηθήσετε». Το καλικαντζαράκι διηγήθηκε στα παιδιά ό,τι έγινε το προηγούμενο βράδυ και τα παρακάλεσε να το κρατήσουν στο συρτάρι μέχρι να έρθει ο Άγιος Βασίλης. Ο Χρήστος και η Χρύσα το άκουγαν με ανοιχτό το στόμα και στο τέλος αποφάσισαν να το βοηθήσουν.
Στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι όλοι ήταν χαρούμενοι. Τα παιδιά έκρυβαν μικρά κομματάκια από τα φαγητά στην πετσετούλα που είχαν στα πόδια τους και η Χρύσα έβαλε κρυφά στην πετσετούλα της και έναν κουραμπιέ. Όταν τελείωσαν το φαγητό τους πήγαν στο δωμάτιο.
«Έλα, σίγουρα θα πεινάς», του είπαν.
Το καλικαντζαράκι πεινούσε πολύ!!! Έφαγε λαίμαργα ότι του έφεραν και στο τέλος έφαγε και τον κουραμπιέ. Ήταν πολύ αστείο έτσι που πασαλείφτηκε με ζάχαρη η μουρίτσα του!
«Ευχαριστώ πολύ», είπε και πριν ξαναχωθεί στο συρτάρι αγκάλιασε τα παιδιά.
«Να πείτε στους γονείς σας απόψε να ανάψουν το τζάκι και να βάλουν μεγάλα κούτσουρα, εμείς οι καλικάντζαροι φοβόμαστε τη φωτιά και τον ήχο που κάνουν τα ξύλα όταν καίγονται, έτσι δεν θα ξανάρθουν καλικαντζαράκια να κάνουν ζημιές στο σπίτι σας».
Όταν έφυγαν οι καλεσμένοι ο μπαμπάς έβαλε μεγάλα κούτσουρα στο τζάκι. Τα παιδιά δεν χρειάστηκε να πουν τίποτα. Ο μπαμπάς ήξερε τι έπρεπε να κάνει. Και η μαμά έριξε παντού αγιασμό. Οι καλικάντζαροι τον τρέμουν τον αγιασμό!
Οι μέρες των γιορτών περνούσαν και το καλικαντζαράκι ήταν πολύ χαρούμενο. Το ίδιο και τα παιδιά. Έπαιζαν με τον καινούριο τους φίλο, άκουγαν τις απίστευτες ιστορίες του από την καλικαντζαροχώρα, του διάβαζαν παραμύθια και του μάθαιναν τραγουδάκια. Το καλικατζαράκι ήταν ευτυχισμένο. Ήθελε να μείνει εκεί για πάντα, αλλά αυτό δεν γινόταν. Τι; Θα κρυβόταν για πάντα στο συρτάρι;
«Έφτασε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς! Απόψε θα έρθει ο Άγιος Βασίλης!», είπε ο μπαμπάς.
Ο Χρήστος και η Χρύσα ξάπλωσαν στα κρεβατάκια τους. Ήταν πολύ καλά παιδιά και σίγουρα ο Αη Βασίλης θα έφερνε τα δώρα που του ζήτησαν.
Το καλικαντζαράκι βγήκε απ’ το συρτάρι. «Πρέπει να σας χαιρετήσω», είπε, «πέρασα υπέροχα μαζί σας. Εγώ αυτό ήθελα πάντα, να βλέπω ανθρώπους καλούς και χαρούμενους και μαζί σας έζησα αυτό που ονειρευόμουν! Αλλά τώρα πρέπει να φύγω. Θα σας θυμάμαι! Ευχαριστώ!».
Τα παιδιά λυπήθηκαν πολύ. Δεν ήθελαν να φύγει ο φίλος τους αλλά ήξεραν ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν και ευχήθηκαν καλή τύχη στο καλικαντζαράκι.
Λίγο αργότερα ο Χρήστος και η Χρύσα αποκοιμήθηκαν. Μέσα στην ησυχία όμως κάτι ακούστηκε! Το καλικαντζαράκι έτρεξε στο σαλόνι.
ΉΡΘΕ!!! Μπήκε απ’ το μισάνοιχτο παράθυρο, γιατί στο τζάκι έκαιγε η μεγάλη φωτιά. Χοντρούλης, χαμογελαστός, με αστεία γυαλάκια, άσπρη γενειάδα και κατακόκκινα ρούχα.
«ΧΟ ΧΟ ΧΟ τελευταία στάση για φέτος…να δω την λίστα μου…ναι.. τραινάκι και κούκλα που τραγουδάει. Άδειασε το σακί μου και φέτος. Τι βλέπω! Ένα πιατάκι με γλυκά και ένα ποτήρι ζεστό γάλα και δύο καρότα για τα ελαφάκια μου ΧΟ ΧΟ ΧΟ».
Ο Αη Βασίλης έκατσε στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι κι άρχισε να τρώει τα γλυκά του. Τότε εμφανίστηκε το καλικαντζαράκι.
«Άγιε Βασίλη, σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου. Δεν θέλω να είμαι καλικάντζαρος και να κάνω κακό στους ανθρώπους, εμένα μ’ αρέσουν οι γιορτές, οι αγαπημένοι και χαρούμενοι άνθρωποι».
«Καλό μου καλικαντζαράκι με χαρά θα σε πάρω μαζί μου. Θα γίνεις βοηθός μου στο εργαστήρι μαζί με τα ξωτικά. Θα φτιάχνεις παιχνίδια που θα κάνουν τα παιδάκια χαρούμενα», είπε ο Άγιος Βασίλης και έπιασε το καλικαντζαράκι. Το έβαλε με προσοχή μέσα στο σακί του και ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής.
Κι έτσι τελειώνει η ιστορία μας… το καλό καλικαντζαράκι έκανε το όνειρο του πραγματικότητα. Έγινε ένα χαρούμενο ξωτικό, φτιάχνει παιχνίδια και σε όλα τα παιχνίδια κάπου σε μιαν ακρούλα ζωγραφίζει μια μικρούτσικη κόκκινη καρδούλα για να θυμάται πόσο αγαπάει τον Χρήστο την Χρύσα και όοολα τα παιδάκια.
Φέτος ψάξε καλά το δώρο σου, μπορεί να βρεις κι εσύ μια μικρούτσικη κόκκινη καρδούλα ζωγραφισμένη από το καλό καλικαντζαράκι… ΜΕ ΑΓΑΠΗ!!!